Πολλές φορές κατά την λήψη του ιστορικού ενός άρρωστου ζώου,

οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να διακρίνουν τις διαφορές με-

ταξυ του εμετού και της αναγωγής, με αποτέλεσμα ο κτηνια-

τρος να πρέπει να διευκρινίσει με ερωτήσεις την παθολογική

κατάσταση του ζώου. Η γνώση των δυο διαφορετικών αυτών

συμπτωμάτων θα μας βοηθήσει και στην σωστή διαγνωστική

προσέγγιση του περιστατικού.

 

1.  Κατ’ αρχή αναγωγή είναι η χωρίς προσπάθεια έξοδος τροφής

και υγρών από τον οισοφάγο.  Ο εμετός πρόκειται για αντανα-

κλαστικό του κεντρικού νευρικού συστήματος.

2.  Το περιεχόμενο της αναγωγής προέρχεται από τον οισοφάγο

ενώ το περιεχόμενο του εμετού προέρχεται από τον στόμαχο και

το δωδεκαδάκτυλο.

3.  Η αναγωγή απαντάται αποκλειστικά σε νόσους του οισοφα-

γου και του φάρυγγα, ενώ ο εμετός μπορεί να είναι σύμπτωμα

και μη γαστρεντερικων παθήσεων.

4.  Σε αντίθεση με την αναγωγή , το ζώο πριν τον εμετό παρου-

σιάζει σιαλόρροια, ναυτία και σπασμό των κοιλιακών μυών.

5.  Η αναγωγή ανάλογα του νοσήματος μπορεί να συμβεί το

αργότερο 20-30 λεπτά μετά την λήψη του γεύματος, ενώ ο εμε-

τος παρατηρείται αρκετές ώρες μετά την λήψη τροφής η μπορεί

να είναι και ανεξάρτητος αυτής.

6. Στην αναγωγή το περιεχόμενο είναι τροφωδους σύστασης, δηλ.

δεν μυρίζει ‘ξινίλα’, ενώ στον εμετό μπορεί να είναι τροφω-

δες, βλεννώδες και αφρώδες η χολώδες με όξινο ph.

7. Στην αναγωγή δεν έχουμε συνήθως ευρήματα από τις βιοχη-

μικες εξετάσεις του αίματος σε αντίθεση από τον εμετό, κυρίως

αν είναι μη γαστρεντερικης αιτιολογίας.

Σε γενικες γραμμες η διαφοροποίηση μεταξύ αναγωγής και εμετού

είναι σχετικά εύκολη. Πάντοτε όμως θα πρέπει να ακο-

λουθει επίσκεψη σε κτηνίατρο γιατί πολλές φορές η καθυστερη-

μένη επαφή μπορεί να επιφέρει επιδείνωση της κατάστασης.